Rozdział pierwszy

- Co powiesz na Tokio?

Park Jiyeon powoli przeniosła wzrok na swojego chłopaka, który siedział w fotelu naprzeciwko niej i uważnie jej się przyglądał. Dziewczyna zmarszczyła pytająco czoło, nie bardzo wiedząc, o co dokładnie mu chodziło. Tego dnia w ogóle nie potrafiła się skupić i doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo swoim zachowaniem denerwuje Minsoo. Widziała to po jego zniecierpliwionej minie oraz ściągniętych brwiach, kiedy przez dłuższą chwilę wbijał w nią mordercze spojrzenie.

- Znów mnie nie słuchasz? – spytał poddenerwowany, odkładając na stolik katalog z ubraniami. – Co się z tobą dzieje? Ostatnio jesteś jakaś nieobecna. Na pewno wszystko w porządku? – zasypał ją serią pytań, na które ona, chociaż bardzo chciała, nie potrafiła znaleźć odpowiedzi.

- Tak, wszystko w porządku – powiedziała w końcu, kolejny raz przyłapując się na tym, jak dobrze wychodzi jej okłamywanie własnego chłopaka. – To co z tym Tokio?

- Pomyślałem, że może tam spędzimy Sylwestra? – zaproponował, podnosząc się z fotela. – Dawno nigdzie razem nie wyjeżdżaliśmy. To idealny moment na spędzenie trochę czasu razem – kontynuował, podchodząc powoli do kanapy, na której siedziała Jiyeon.

Szatynka uśmiechnęła się lekko i wzruszyła ramionami, zastanawiając się w duchu, jak ma odmówić Minsoo i to tak, by w żaden sposób go nie urazić. Naprawdę nie miała najmniejszej ochoty na tak dalekie wycieczki. Ostatnie wydarzenia sprawiły, że gdyby nie studia, to w ogóle nie wychodziłaby z domu. Czasami chciała tylko zaszyć się w czterech ścianach swojej przytulnej sypialni i z kubkiem gorącej herbaty w zimnych dłoniach spędzić kolejny melancholijny wieczór. Przy znajomych śmiała się, że pewnie się starzeje i dlatego nie ma ochoty chodzić z nimi na imprezy do klubów, ale może była to kwestia tego, że nareszcie dojrzała i przestała być tą zbuntowaną nastolatką, która potrafiła każdy weekend zmarnować na imprezowaniu i leczeniu potwornego kaca. Teraz najchętniej spędzała wieczory na kanapie przed telewizorem albo na parapecie w sypialni, podziwiając przy tym piękną panoramę miasta.

- Jin – szepnął poirytowany Minsoo, gdy dziewczyna po raz kolejny powędrowała myślami w całkiem innym kierunku. – Możesz się na chwilę skupić? Chciałbym ci opowiedzieć o tym wyjeździe – wymruczał, próbując nie wybuchnąć złością.

- Przepraszam, już się skupiam – powiedziała i uśmiechnęła się uroczo, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że po tym Lee nie będzie umiał się na nią dłużej gniewać. – Opowiedz mi w takim razie o naszym wspólnym Sylwestrze – dodała, siadając przodem do chłopaka.

Odetchnęła z ulgą, gdy jego oblicze momentalnie się rozpromieniło, a usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu. Nienawidziła go rozczarowywać, a ostatnimi czasy zdarzało się to coraz częściej. Lubiła tego chłopaka, może nawet czuła do niego coś więcej, ale na pewno go nie kochała, chociaż czasami mu to mówiła. Po tym zawsze zastanawiała się, dlaczego tak właściwie wyznaje Minsoo uczucie, o którym tak naprawdę nie miała zielonego pojęcia.

W swoim życiu kochała tylko jednego chłopaka, ale starała się o nim nie myśleć. Próbowała za wszelką cenę nie wracać do tego, co było kiedyś. Codziennie uczyła się żyć chwilą i nie rozpamiętywać przeszłości. Czasami tylko, kiedy było jej smutno, a w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby ją rozśmieszyć, powracała myślami do chwil, gdy była szczęśliwą dziewczyną, dla której każdy kolejny dzień był niczym wygrana na loterii.

Teraz już nie uśmiechała się tak często, jak wtedy. Zdarzało się nawet, że zapominała, jak to się robi, ale nie cierpiała z tego powodu. Przeżyła naprawdę wiele i melancholijny nastrój był dla niej czymś naturalnym.

- I jak? Podoba ci się ten pomysł? – zapytał Minsoo, gdy już skończył przedstawiać swoją wizję na spędzenie Sylwestra.

Jiyeon popatrzyła uważnie na swojego chłopaka i już miała się odezwać, gdy wtem rozdzwonił się jej telefon. W myślach podziękowała za takie zrządzenie losu i przepraszając cicho swojego chłopaka, sięgnęła po leżącą na stoliku komórkę. Zerknęła na wyświetlacz i z wrażenia o mało co nie upuściła urządzenia na szklany blat. By móc na spokojnie porozmawiać z dzwoniącym mężczyzną, podniosła się z kanapy i szybko przeszła do sypialni, która znajdowała się w bezpiecznej odległości od salonu.

- Jiyeon! – wykrzyknął Yang Hyun‑suk i głośno odetchnął, najwyraźniej wciąż nie dowierzając, że dziewczyna odebrała. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

- Nie, nie przeszkadzasz – odpowiedziała, zamykając za sobą drzwi sypialni. Szatynka przeszła przez pokój i usiadła na skraju miękkiego łóżka, zastanawiając się w myślach, czego chce od niej dyrektor YG Entertainment. – Coś się stało?

- Nie… Właściwie to tak – wyjęczał zdruzgotany i wziął głęboki wdech, starając się nie wybuchnąć złością. – Musisz się z nimi spotkać. Ja już nie daję sobie rady – wymruczał pod nosem. – Znów odstawiają jakieś szopki. Nie dość, że ostatnie miesiące nie należały do najłatwiejszych, to oni zamiast okazywać sobie wsparcie, powtarzają błędy z przeszłości. Dzisiaj GD stwierdził, że lepiej mu było, kiedy robił solową karierę – wyjaśnił mężczyzna i zamruczał coś jeszcze pod nosem.

Jiyeon mogła się domyślić, że CEO dzwoni do niej w sprawie chłopaków z Big Bang, jednak do końca wierzyła, że mężczyzna był po prostu ciekaw, co u niej słychać i jak radzi sobie w życiu. Nawet jeśli jeszcze jakiś czas temu Park była stałą bywalczynią w YG Entertainment, to o tyle teraz już od kilku długich miesięcy w ogóle tam nie zaglądała. Po prostu omijała ten budynek szerokim łukiem, starając się nie wchodzić w drogę ludziom z YG Family.

- Naprawdę uważasz, że jestem odpowiednią osobą? – spytała nieśmiało Jiyeon, z jednej strony modląc się, by CEO doszedł do wniosku, że dzwonienie do niej faktycznie było błędem, a z drugiej licząc na to, że powtórzy swoją prośbę i tym samym ułatwi jej spotkanie z chłopakami. – Naprawdę chciałabym pomóc, ale… Sam wiesz, jak to teraz wszystko wygląda.

- Wiem, dlatego właśnie wierzę w to, że jesteś jedyną osobą, która może na nich jakoś wpłynąć – powiedział szybko, bojąc się, że Jiyeon odłoży słuchawkę nim zdąży dokończyć zdanie. – To jak będzie?

- Mam przyjechać do wytwórni? – zapytała w końcu, przeczesując palcami włosy. Była tak poddenerwowana tą rozmową, że nie zauważyła nawet, jak bardzo z tego wszystkiego drży jej dłoń.

- Nie, nie. Za dwa dni wywozimy chłopaków do mojego domu w górach. Do tego, co byliście tam w zeszłym roku – wyjaśnił już nieco weselszym głosem. – To będzie dobry moment na twój przyjazd. Spędzisz z nimi trochę czasu, to szybko się ogarną. Potem Sylwester…

- Ale ja… Ja miałam inne plany na Sylwestra – przerwała mu szybko, podrywając się z łóżka.

Przecież Minsoo ją zabije, kiedy oznajmi mu, że woli spędzić ten dzień z chłopakami z Big Bang, aniżeli z nim. Z nerwów zagryzła dolną wargę, w głowie analizując jeszcze raz zaistniałą sytuację. Nagle uświadomiła sobie, że znalazła się pomiędzy młotem a kowadłem. Nie było dobrego wyjścia, bo czegokolwiek by nie wybrała, to będzie źle.

- Muszę się nad tym zastanowić – powiedziała po chwili, dając mężczyźnie tym samym nadzieję na to, że w ostateczności i tak się zgodzi. – Muszę już kończyć. Jutro zadzwonię  i dam odpowiedź.

- Dobrze, Jiyeon – rzucił CEO i rozłączył się.

*

Usłyszawszy imię dziewczyny, Seungri zasłonił usta dłonią i otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. Powoli odsunął się od drzwi, przy których stał od dłuższej chwili i czym prędzej pobiegł w stronę jednego z pokoi. Z impetem wpadł do środka i spojrzał kolejno na siedzących przy ogromnym stole chłopaków z zespołu. Zdyszany przełknął ślinę i wziął kilka głębokich wdechów, chcąc się choć trochę uspokoić.

- FBI cię goniło? – zapytał rozbawiony TOP, przyglądając się Seungri.

- Z jego sprytem na pewno nie udałoby mu się uciec – podsumował G‑Dragon, osuwając się w krześle. Oparł głowę twardy zagłówek i przymknął powieki, mając w poważaniu to, co dzieje się wokół niego.

- Bardzo śmieszne, Jiyong – prychnął V.I., podchodząc do stołu. Nalał sobie do szklanki trochę wody mineralnej i upił kilka łyków. – Podsłuchałem właśnie rozmowę CEO i nie zgadniecie, co on knuje.

- Pewnie nie zgadniemy, więc możesz nas oświecić – zamruczał spod daszka od czapki G‑Dragon. Czując mocne kopnięcie w kostkę, zdjął z twarzy nakrycie i spojrzał morderczym wzrokiem na siedzącego naprzeciwko niego TOP’a. – Coś ci nie pasuje? – warknął na niego, mając już powoli dość tego wszystkiego.

- Tak, mam dość ciebie i twojego dziecinnego zachowania! – odparł Choi, podrywając się z krzesła, które z hukiem upadło na posadzkę, tym samym wybudzając pozostałą dwójkę chłopaków z małego letargu. – Nie jesteś pępkiem świata, więc przestań się zachowywać tak, jakbyś tylko ty miał problemy! Wszyscy je mamy, ale mimo to nie zachowujemy się, jak kretyni.

- CEO zaprosił Jiyeon na ten zjazd! – wykrzyczał Seungri, przerywając tym samym kłótnię dwóch chłopaków.

Nagle w pomieszczeniu zapanowała idealna cisza i siedzący do tej pory cichutko Daesung dałby sobie rękę uciąć, że usłyszał cykanie świerszcza, ale może było to tylko w jego wyobraźni.

G‑Dragon jeszcze raz przeanalizował słowa Seungri i wyprostował się maksymalnie na krześle. Po chwili wstał z niego i przeszedł kilka kroków, próbując wszystko poukładać sobie w głowie. Nagły natłok myśli wcale mu tego nie ułatwiał, jednak starał się za wszelką cenę zrozumieć, co właśnie przekazał im Panda.

- Zgodziła się? – spytał nieśmiało Daesung, bojąc się reakcji lidera zespołu, który wyglądał, jakby zaraz miał wybuchnąć złością i wszystkich pozabijać.

- Tego nie wiem – odpowiedział zgodnie z prawdą Seungri i usiadł obok Taeyang’a, który przez cały czas milczał, trzymając się na uboczu. – Mam nadzieję, że tak.

- Nie liczyłbym na to – prychnął zawzięcie G‑Dragon, nawet na chwilę nie ustępując z tego niemiłego tonu głosu. – Przez ostatnie miesiące miała nas wszystkich w dupie, więc czemu niby teraz chciałaby spędzić z nami kilka dni? Z resztą… Wszystko mi jedno – stwierdził po chwili, kierując się do drzwi. – Wracam do domu – oznajmił i wyszedł z pomieszczenia, kolejny raz w ciągu tego dnia trzaskając za sobą drzwiami.

- Ona musi się zgodzić – wyszeptał Daesung, opierając łokcie na blacie stołu. Ukrył twarz w drżących dłoniach i cicho westchnął.

- Zgodzi się. W końcu to wciąż nasza Jiyeon – powiedział na pocieszenie TOP, kładąc silne dłonie na ramionach Daesung’a, który pod wpływem tego gestu drgnął niespokojnie. – Wszystko się jakoś ułoży – dodał tak cicho, że było to ledwo słyszalne dla reszty chłopaków.