Rozdział trzeci

Jiyong od początku podróży w ogóle się nie odzywał. Siedział na tylnym siedzeniu terenowego samochodu i w milczeniu wyglądał przez lekko zaparowane okno, podziwiając przy tym zmieniające się szybko krajobrazy. Droga niemiłosiernie się dłużyła, a wszystko tak naprawdę przez to, że żaden z chłopaków nie kwapił się do rozpoczęcia chociażby głupiej rozmowy na temat tego, jak to TOP wywalił się na schodach, gdy opuszczali hotel i wylądował prosto w śnieżnej zaspie. Jeszcze jakiś czas temu nie mogliby przestać o tym mówić, a teraz? Teraz wszystko się zmieniło i Jiyong powoli zaczynał wątpić w to, że można to jeszcze naprawić. Chwilami naprawdę było dobrze; rozmawiali ze sobą, jak dawniej i nawet śmiali się z głupich żartów czy z tego, co właśnie zrobił ich bingu TOP, jednak częściej po prostu siedzieli w milczeniu i patrzyli jeden na drugiego, licząc, że ktoś w końcu zacznie cokolwiek mówić, byleby tylko przerwać głuchą ciszę.

- Seungri, na pewno jedziemy w dobrym kierunku? – zapytał Daesung, pochylając się nad ledwo patrzącym na oczy G‑Dragonem, by móc zobaczyć cokolwiek przez okno. GD spojrzał kątem oka na przyjaciela i jeszcze bardziej skrył się w ciepłym szaliku. – Dlaczego mam wrażenie, że się zgubiliśmy?

- Dlatego, że to Taeyang prowadzi samochód – odpowiedział sarkastycznie Jiyong i uśmiechnął się wrednie do kierowcy, który w tym momencie spojrzał we wsteczne lusterko.

- To Seungri miał pilnować mapy! – oburzył się Youngbae, gestykulując jedną ręką. Ze złości uderzył dłonią w kierownicę i zaklął pod nosem, rozglądając się na boki. Daesung miał całkowitą rację odnośnie tego, że się zgubili. – Aigoo, nie chcę was martwić, ale jesteśmy w czarnej dupie – wymruczał załamany i oparł głowę o zagłówek fotela, głośno przy tym wzdychając.

- Dwóch inteligentów się dobrało – prychnął G‑Dragon, naciągając czapkę na zmarznięte uszy. Poprawił się w fotelu i pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Możesz przestać się czepiać? – maknae odwrócił głowę w stronę naburmuszonego Jiyong’a, który ze złości zagryzł usta w wąską linię i zmrużył groźnie oczy. – Skoro jesteś taki zajebiście inteligentny, to proszę bardzo! Trzymaj mapę i powiedz nam, gdzie powinniśmy jechać! – wykrzyczał zdenerwowany V.I., rzucając w Smoka mapą.

- Aish, oszalałeś?! – GD zrzucił z siebie mapę i odepchnął od siebie Pandę, który wziął głęboki wdech, by nie wybuchnąć złością. – Ty spieprzyłeś, to teraz ty to napraw! – wysyczał na koniec i odwrócił głowę w drugą stronę, by nie musieć patrzeć na chłopaków.

- Możecie się w końcu zamknąć? – poprosił TOP nienaturalnie spokojnym tonem głosu. Zmierzył wszystkich surowym wzrokiem i pokręcił głową z dezaprobatą. – Pokaż tę mapę, zaraz znajdziemy jakiś zjazd i wszystko się wyjaśni.

- Oczywiście, nasz wszechwiedzący bingu TOP rozwiąże każdy problem – odezwał się ponownie G‑Dragon, nie racząc nawet spojrzeć na siedzącego z przodu chłopaka. Wbił się jeszcze mocniej w fotel i przymknął powieki, czekając tylko aż Tabi naskoczy na niego i znów nazwie go rozwydrzonym dzieciakiem, na koniec dodając, że nie tylko on ma problemy i żeby przestał się zachowywać, jak dupek. To była jego typowa śpiewka, którą G‑Dragon znał już na pamięć.

Tabi zagryzł usta w wąską linię, powstrzymując się przed skomentowaniem zachowania lidera. Ostatnimi czasy był nieznośny i TOP powoli tracił cierpliwość do młodszego przyjaciela, jednak mimo ogromnych chęci i tak nie potrafił po prostu się na niego wkurzyć i wygarnąć mu wszystkiego. Czasami faktycznie naskoczył na Jiyong’a i powiedział mu parę niemiłych słów, ale tak naprawdę wcale tak nie myślał. Chciał wspierać przyjaciela, bo przecież ta ostatnia afera dała mu nieźle w kość i mocno naruszyła jego wizerunek. Wszystko byłoby łatwiejsze, gdyby G‑Dragon zechciał z nim współpracować i przyjąłby pomoc, a nie zamykał się na wszystkich bliskich.

Taeyang próbował skupić się na drodze i nie słuchać sprzeczki chłopaków, co graniczyło z cudem, gdyż byli tak głośni, że chwilami zdawało mu się, że popękają mu bębenki w uszach. Zacisnął mocniej dłonie na kierownicy i wytężył bardziej wzrok, chcąc dostrzec cokolwiek. Przez silne opady śniegu widoczność była ograniczona, dlatego chłopak nieco zwolnił i to było błędem, ponieważ nagle samochód wpadł w poślizg i po wykonaniu kilku obrotów wokół własnej osi, zatrzymał się ostatecznie w wielkiej zaspie śnieżnej.

W pojeździe zapanowała idealna cisza, w której dało się wychwycić głośne i ciężkie oddechy piątki chłopaków. Nagle została ona przerwana przez parsknięcie G‑Dragona i chwilę po tym wszyscy wybuchli głośnym śmiechem, chcąc w ten sposób rozładować napięcie.

- Co teraz? – spytał szeptem Daesung, wsadzając głowę pomiędzy przednie siedzenia. Spojrzał niepewnie na zasypaną śniegiem szybę samochodu i przełknął nerwowo ślinę.

- Jak to co? Trzeba odkopać samochód i wypchać go ze śniegu – powiedział beztrosko SOL, jakby to było takie oczywiste. Odpiął pas i z ledwością otworzył przednie drzwi, które trochę przygniótł śnieg. – Mam nadzieję, że nie będzie żadnego wgniecenia, bo chyba zwariuję.

- Czaicie? – odezwał się weselszym głosem GD, podążając za przyjacielem. Gdy poczuł chłodny powiew wiatru na bladej twarzy, zrobił śmieszną minę i potrząsnął głową. – Taeyang przez ostatnie miesiące nie jeździł swoim samochodem, bo mu było go szkoda, a teraz wrypał się w zaspę śniegu i pewnie rozwalił cały przód – zarechotał nie bardzo wiedząc, co go tak śmieszy.

- Ha, ha, ha! – zaśmiał się ironicznie Taeyang, rzucając się szybko w stronę zaspy. Zaczął odrzucać na bok śnieg, nie zważając nawet na to, że nie ma rękawiczek. Dopiero kiedy poczuł przeszywający ból dłoni, zaprzestał owej czynności i spojrzał z przerażeniem na czerwone ręce. – Moje palce! Nie czuję palców!

- Trzymaj, inteligencie – zaśmiał się GD, podając przyjacielowi swoje rękawiczki. Sam naciągnął na dłonie rękawy kurtki i zaczął odgarniać z samochodu śnieg. Czując na sobie czyjeś spojrzenie, uniósł nieco głowę i uśmiechnął się lekko do stojącego po drugiej stronie auta TOP’a. – Hyung, co tak stoisz? Pomógłbyś, a nie…

- Daj spokój, GD – odezwał się Daesung, pomagając odgarniać śnieg. Po chwili dołączył do nich Seungri zaopatrzony w dwie pary rękawiczek oraz Taeyang. – Nasz hyung boi się, że zepsuje sobie manicure – zaśmiał się chłopak i w ostatniej chwili uchylił się przed nadlatującą wprost w niego śnieżką rzuconą przez TOP’a.

Choi przewrócił teatralnie oczami i by nikt się już go nie czepiał, odgarnął nieco śniegu z samochodu i szybko schował zmarznięte dłonie do kieszeni kurtki. Żałował, że zdecydował się wcześniej na ulepienie tej przeklętej śnieżki, bo teraz wydawało mu się, że nie posiada palców, a nawet całych dłoni. Jako najstarszy z zespołu stwierdził, że nie powinien się aż tak przemęczać, dlatego stał sobie z boku i przyglądał się, jak reszta chłopaków męczy się najpierw z odśnieżaniem samochodu, a później z jego wypychaniem z wielkiej zaspy.

*

Jiyeon wyjrzała przez okno jadącego samochodu i cicho westchnęła w szalik, którym była szczelnie opatulona. Dziękowała samej sobie w myślach, że przed wyjazdem jeszcze raz sprawdziła prognozę pogody i zabrała kilka grubszych swetrów oraz dodatkowe rękawiczki i ciepłe skarpety.

Starała się nie myśleć o tym, co czeka ją podczas tego wyjazdu. Próbowała nastawić się pozytywnie, jednak była tak zdenerwowana, że każda jej myśl łączyła się choć w małej części z którymś z chłopaków z Big Bang. Chciała za wszelką cenę pomóc im się pozbierać po ostatnich wydarzenia, ale zdawała sobie doskonale sprawę, że to nie będzie wcale takie łatwe. Przecież to ona jako pierwsza się od nich odwróciła, odchodząc do idealnego Minsoo. Przy nim wszystko zdawało się być o wiele łatwiejsze, jednak to nie oznaczało, że było lepiej.

Kiedy tylko samochód zatrzymał się przed drewnianym domem na dość sporym wzniesieniu, Jiyeon wstrzymała oddech i spojrzała kątem oka na kierowcę, który przez całą drogę nie odezwał się do niej nawet słowem. Kojarzyła go z wytwórni, jednak dokładnie nie wiedziała, czym się tam zajmuje. Znając życie, był kimś naprawdę ważnym, a ona przez swoją ignorancję po prostu nigdy nie zwróciła na niego większej uwagi. Przyjechała z nim tutaj tylko dlatego, że CEO tak kazał i gdyby nie dyrektor, pewnie nie odważyłaby się wsiąść do samochodu prowadzonego przez tego mężczyznę.

Zabrała od kierowcy swoją kolorową torbę i podziękowawszy mu za podwiezienie, ruszyła w stronę schodów prowadzących na ganek. Nim zdążyła dojść do połowy, frontowe drzwi otworzyły się na oścież, a w progu stanął Kim Nam Gook. Jiyeon skinęła głową na powitanie i szybko pokonała ostatnie stopnie, w ostateczności stając twarzą w twarz z menadżerem G‑Dragon’a.

- Dobrze cię widzieć – powiedział mężczyzna i uśmiechnął się promiennie do dziewczyny. – Chłopaki nie wiedzą, że przyjechałaś, bo chcieliśmy im zrobić niespodziankę – wyjaśnił i zaprosił ją do środka.

Wiedziała, że to nie będzie łatwe spotkanie, jednak kiedy Kim wspomniał o niespodziance, poczuła, jak jej serce momentalnie przyspiesza. W przedpokoju z ledwością zdjęła mokre od śniegu buty oraz ciepłą kurtkę. Zaciskając dłoń na rączce od torby, ruszyła za menadżerem do przestronnego salonu, w którym przesiadywało całe Big Bang wraz z opiekunami.

- Co prawda święta już były, ale mamy dla was mały prezent – powiedział Kim i odsunął się na bok, odsłaniając stojącą za nim szatynkę.

- Noona! ­­– wrzasnęli równocześnie Daesung i Seungri, podrywając się z ziemi, na której dotychczas siedzieli, grając w jakąś grę planszową.

Jiyeon spodziewała się wszystkiego. Przez całą drogę nieświadomie układała sobie w głowie wszelkie możliwe scenariusze tego spotkania, ale takiego czegoś nawet nie brała pod uwagę. Kiedy poczuła wokół talii silne ramiona Daesunga, zaśmiała się głośno, jednak zaraz spoważniała, gdy jej wzrok natknął się na siedzącego w fotelu Jiyong’a. Czując pod stopami stały grunt, spojrzała na dwójkę chłopaków i przytuliła każdego z nich na powitanie.

Znad ramienia Seungri zobaczyła, że TOP i Taeyang także wstali ze swoich miejsc. Wzięła głęboki wdech i uśmiechnęła się do nich lekko. Tak naprawdę z całej piątki to właśnie ich obawiała się najbardziej, bo to oni byli najbliżej z G‑Dragon’em, a wiadomo, że solidarność plemników – chcąc nie chcąc – i tak istnieje, wiec przez cały czas nie miała zielonego pojęcia, jak ją przyjmą. Wszelkie obawy i wątpliwości uleciały z dziewczyny w momencie, gdy TOP zamknął ją w swych ramionach i pocałował w czubek głowy, jedną dłonią gładząc jej jasnobrązowe włosy.

- Dobrze, że przyjechałaś – powiedział cicho niskim głosem, tak że tylko ona zdołała to usłyszeć.

Uśmiechając się do niego lekko, odsunęła się nieco i spojrzała na Taeyang’a, który jak zwykle szczerzył się od ucha do ucha, powodując tym samym, że jego oczy przypominały słodkie półksiężyce. Bez słowa przytulił dziewczynę do siebie i poklepał ją po przyjacielsku po plecach.

- Jak zwykle delikatny – zaśmiała się Jiyeon, odsuwając się od chłopaka. On jedynie puścił jej oczko i skinął nieśmiało głową w stronę trzymającego się na uboczu Jiyong’a. – Hej – rzuciła niepewnie do Smoka i na chwilę wstrzymała oddech, czekając na jego reakcję.

- Hej – odpowiedział, wstając z fotela.

Zrobił kilka kroków w stronę szatynki i zatrzymał się niecałe dwa metry od niej, zastanawiając się, co zrobić dalej. Zagryzł nerwowo dolną wargę i wziął głęboki wdech, w końcu zbierając w sobie resztki odwagi. Podszedł szybko do Jiyeon i na powitanie mocno ją do siebie przytulił, twarz wtulając w zagłębienie jej szyi. Dałby sobie rękę uciąć, że pachniała ona perfumami, które dał dziewczynie na trzecią rocznicę ich związku.

- Okay, koniec tych czułości! – Daesung klasnął w dłonie, nie zwracając nawet uwagi na TOP’a, który uderzył się otwartą dłonią w czoło i pokręcił głową z niedowierzaniem. D‑Lite uśmiechnął się szeroko i złapał szatynkę za rękę, po czym pociągnął ją w stronę przeznaczonego dla niej pokoju. – Pokażę ci twoją sypialnię.

- Ja też chcę! – krzyknął oburzony Seungri, podążając czym prędzej za oddalającą się dwójką. – Hyung, zajmij się bagażem Jiyeon! – dodał na odchodne i zniknął w pokoju dziewczyny.

- Pewnie – prychnął TOP, zakładając ręce na torsie. – Co ja, tragarz jestem? – zapytał jakby samego siebie i nie czekając na odpowiedź, złapał za rączkę od torby i mozolnym krokiem ruszył w stronę sypialni Park.

- Hej, wszystko okay? – SOL spojrzał uważnie na stojącego w bezruchu G‑Dragon’a i lekko trącił go łokciem w żebra.

- Jeszcze nie wiem.

*

Jiyeon zmyła tonikiem resztki makijażu i dokładnie obejrzała swoją twarz w wiszącym nad umywalką lustrze. Na samą myśl o wydarzeniach z tego dnia uśmiechnęła się półgębkiem i wydała z siebie zabawny dźwięk. Zaraz jednak dobry humor zniknął i na jego miejsce pojawiły się znikome wyrzuty sumienia, gdy przypomniała sobie o tym, jak przed wyjazdem potraktowała Minsoo. Wiedziała, że chłopak teraz ma do niej pretensje, dlatego wolała na razie dać mu odetchnąć i odpocząć od siebie. Z czasem mu przejdzie i wtedy do niego zadzwoni, by wszystko wyjaśnić.

- Och, nie wiedziałem, że ktoś tutaj jest – powiedział speszony Daesung, po tym jak wparował do łazienki. Spojrzał na Jiyeon i już miał wyjść, gdy dziewczyna skinięciem głowy zachęciła go do pozostania w pomieszczeniu.

- Chodź, chodź. Ja i tak już kończę – oznajmiła i lekko się do niego uśmiechnęła. – Jeszcze tylko umyję twarz i już mnie nie ma.

- A wiesz, jak powinno myć się twarz? – zapytał D‑Lite, robiąc poważną minę. Jiyeon zmarszczyła pytająco czoło i wzruszyła ramionami, zastanawiając się w myślach, do czego zaprowadzi ich ta rozmowa. – Musisz przez cały czas myśleć, że twoje dłonie są bardzo brudne, wtedy nie będziesz dotykać swojej twarzy. W przeciwnym razie pozostawisz na skórze same zarazki, a chyba nie chcesz wyglądać, jak niedorobiony dalmatyńczyk z czerwonymi krostami na twarzy, prawda?

- Prawda – odpowiedziała Jiyeon, śledząc dokładnie ruchy Daesung’a. Chciało jej się trochę śmiać, bo chłopak podchodził do mycia twarzy naprawdę poważnie, co totalnie do niego nie pasowało.

Zaśmiała się głośno, gdy D‑Lite zaczął wmasowywać w jej wilgotną skórę policzków pięknie pachnący żel do twarzy. Przez cały czas wpatrywała się w twarz chłopaka, uświadamiając sobie, jak bardzo zmienił się od tamtego wypadku. Dopiero wtedy zrozumiała, jak wiele rzeczy ją ominęło i wcale nie dziwiła się chłopakom, że mieli do niej żal. Zostawiła ich w najmniej odpowiednim momencie, czego nie będzie w stanie wybaczyć sobie do końca życia. Miała jednak nadzieję, że tych kilka dni spędzonych z chłopakami chociaż w małym stopniu naprawi jej błędy.