Rozdział szósty

Pomimo siarczystego mrozu, jaki panował na zewnątrz, niedługo po przebudzeniu Jiyong ubrał ciepłą kurtkę i wyszedł na taras, z którego roztaczał się piękny widok na las. To było dość niespotykane, by GD wstał o tak wczesnej porze i sam nie krył zdziwienia tym faktem. Coś jednak nie pozwalało mu dłużej spać.

Ten wyjazd miał im pomóc pozbierać się po ostatnich wydarzeniach, jednak póki co G‑Dragon w żaden sposób nie odczuwał jakiejkolwiek ulgi. Nie rozmawiał dużo z chłopakami, a nawet jeśli, to temat rozmów zwykle dotyczył wszystkiego, tylko nie tego, co wydarzyło się podczas tamtej imprezy. Daesung przyjmował podobną taktykę, ale jeśli chodzi o niego, to nikogo to nie dziwiło. D‑Lite od początku istnienia Big Bang starał się nie zawracać głowy chłopaków swoimi problemami i tłumił wszystko w sobie. Po wypadku stał się jeszcze bardziej zamknięty i taki cichy, jak jeszcze nigdy wcześniej.

Jiyong tylko raz otworzył się przed przyjaciółmi i opowiedział im o wszystkim. Nawet nie chodziło o to, że tego chciał. Po prostu wiedział, że to im jako pierwszym należą się wyjaśnienia. Tylko czy on był w stanie to wyjaśnić? To był przypadek, głupi incydent, a pozostawił trwałą plamę na jego wizerunku. GD wiedział, że będzie musiało minąć sporo czasu, nim ludzie tak naprawdę przestaną o tym mówić i na nowo mu zaufają.

- Można? – zapytał TOP, wychodząc na taras. Spojrzał niepewnie na leżącego na leżaku G‑Dragon’a i jeszcze bardziej opatulił się grubym kocem, który zdawał się być marną ochroną przed siarczystym mrozem.

- Pytasz, bo tak wypada czy naprawdę zależy ci na moim zdaniu i dostosujesz się do niego? – zaśmiał się Jiyong, spoglądając przez ramię na przyjaciela. Widząc jego głupi wyraz twarzy, przewrócił oczami i skinął głową na stojący obok niego leżak. – Siadaj.

- O czym tyle myślisz, co? – odezwał się po chwili hyung, naciągając mocniej czapkę na uszy. – Dzisiaj Sylwester. Powinieneś się cieszyć, a ty siedzisz sam na tarasie i marzniesz. CEO nas zabije, jeśli się rozchorujemy i przez nas trzeba będzie przesunąć nagrywanie płyty.

- Nie martw się. Nic takiego się nie stanie – stwierdził posępnie Jiyong i opatulił się szczelnie kocem. – Nie chcę wchodzić w drogę Jiyeon. Teraz czuję się przy niej jeszcze dziwniej.

- Nie trudno tego nie zauważyć – zamruczał pod nosem Tabi, przenosząc wzrok na rozciągający się tuż przed nimi las. – Co myślisz o tym wyjeździe?

- Sam nie wiem – westchnął GD, obracając głowę w stronę hyung’a. – Wyobrażałem to sobie chyba inaczej. Myślałem, że usiądziemy razem i pogadamy, jak za dawnych czasów, a tymczasem jest tak samo, jak w domu. Każdy ma swój kąt i tam spędza najwięcej czasu. Nawet kiedy siadamy razem wieczorem, to i tak gadamy o mało ważnych rzeczach. Jeśli przyszły rok ma być naprawdę lepszy od tego, to powinniśmy coś z tym w końcu zrobić.

- Jesteś liderem – zauważył TOP i wzruszył ramionami, gdy GD posłał mu rozbawione spojrzenie. – Chciałem ci tylko przypomnieć, że pomimo wszystko wciąż jesteś naszym liderem i to, co z nami się stanie w dużej mierze będzie zależało od ciebie. Doskonale wiesz, że bez ciebie nie powstanie kolejna płyta, a przecież nie chcemy znikać ze sceny, prawda? – spytał, na co Jiyong skinął głową na zgodę i uśmiechnął się lekko. – W takim razie czas wziąć się w garść i coś z tym zrobić. Nie możemy kolejny raz zawieść naszych fanów.

- Masz rację – przyznał G‑Dragon z nutką ekscytacji w głosie. Poderwał się z leżaka i zaczął kwiczeć, gdy poczuł przeszywający chłód, który uderzył w niego zaraz po tym, jak spadł z jego ramion ciepły koc. – Aigoo, zapomniałem, jak bardzo jest zimno – zamruczał, szczękając zębami. Skinął głową na towarzysza i ruszył ochoczo w stronę balkonowych drzwi. – Hyung, kiedy ty stałeś się taki mądry?

- Zawsze byłem, ale wy nie dawaliście mi szans – powiedział rozżalony TOP, podążając za przyjacielem do salonu. – Wy to tylko widzicie moje głupie wpadki, ale żeby tak docenić moje filozofowanie, to już nie – dodał i w tym momencie zahaczył stopą o nierówność dywanu, ostatecznie lądując twarzą na ziemi.

- Dziwisz nam się? – parsknął Taeyang, który właśnie wchodził do salonu i widział dokładnie całe zajście. – Oj, hyung ­– westchnął bezradnie, załamując ręce nad przyjacielem.

- Nic nie mów – warknął TOP, podnosząc się z podłogi. Otrzepał ubrania z kurzu i spojrzał wyczekująco na G‑Dragon’a, który z tego wszystkiego zapomniał o swoim wcześniejszym pomyśle. – GD ma wam coś do powiedzenia.

- Tak? – zapytał zaskoczony Jiyong, mrugając pospiesznie powiekami. Tabi uderzył się otwartą dłonią w czoło i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Ach! No przecież, że mam! – wykrzyknął po chwili GD, przypomniawszy sobie rozmowę z TOP’em. Wszedł na podłokietnik kanapy i odchrząknął głośno, chcąc zwrócić na siebie uwagę pozostałych chłopaków. – Dzisiaj Sylwester, więc pomyślałem, że czas najwyższy wyjaśnić sobie parę spraw. Dlatego chciałbym, żebyśmy jeszcze przed północą spotkali się w szóstkę w salonie i porozmawiali o wszystkim.

- W szóstkę? – spytała niepewnie Jiyeon, o mało co nie upuszczając garnka, w którym przygotowywała potrawę na wieczór. Spojrzała na Jiyong’a, jakby licząc na to, że chłopak zaraz się poprawi i powie, że to tylko mała pomyłka w obliczeniach.

- Tak, to dotyczy także ciebie, Jin – powiedział stanowczym głosem G‑Dragon i na tym zakończyła się ich krótka wymiana zdań. Chłopak zeskoczył z kanapy i spojrzał uważnie na swoich przyjaciół. – Zgadzacie się na takie coś?

- Jak dla mnie to idealny pomysł – przyznał Seungri.

- Okay, to spotykamy się wszyscy punktualnie o dwudziestej w salonie – zakomunikował GD, idąc do ich wspólnej sypialni, by tam móc trochę pomyśleć o zbliżającej się spowiedzi przed chłopakami.

- Myślisz, że cztery godziny nam wystarczą? – zapytał Taeyang, podając Park półmisek z sałatą. Kiedy GD spojrzał na niego niepewnie, wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko.

- Dobra, to o osiemnastej – westchnął na koniec Jiyong i zniknął w sypialni, zamykając za sobą drzwi na klucz.

*

Słysząc głos Minsoo, dziewczyna uśmiechnęła się szeroko i odetchnęła z wyraźną ulgą. Cieszyła się, że chłopak jako pierwszy wykonał gest na zgodę, bo ona tak naprawdę nie miała najmniejszej odwagi, by to zrobić. Bała się do niego zadzwonić, gdyż przez te ostatnie miesiące dość dobrze go poznała i wiedziała, że nawet po najmniejszej kłótni potrzebuje on chwili spokoju. Po tym, jak wyjechała, by spędzić czas z chłopakami z Big Bang domyślała się, że chwila zamieni się nawet w kilka dni i nie myliła się. Warto było jednak poczekać i w ostateczności usłyszeć jego przyjemny głos, kiedy mówił, że już się na nią nie gniewa i między nimi jest wszystko okay.

- Tylko nie zrób nic głupiego, dobrze? – poprosił na sam koniec rozmowy, czym trochę wytrącił Jiyeon z równowagi.

- Sugerujesz coś?

- Nie, po prostu wiem, że… G‑Dragon nie jest ci obojętny i proszę – nie zaprzeczaj – powiedział oschłym tonem głosu.

- Ludzie! Już osiemnasta! Czy tylko ja jestem tutaj punktualny?! – wrzasnął na cały dom Seungri, który przez cały ten czas nie ruszył się z miejsca, gdyż doszedł do wniosku, że nie powinien przesilać obolałej nogi.

- Kretynie, wiadomo, że jesteś punktualny, bo w ogóle z fotela nie wstawałeś! – zauważył oburzony G‑Dragon, wchodząc do przyozdobionego balonami i serpentynami salonu.

- Muszę już kończyć – powiedziała ściszonym głosem Jiyeon. – Zadzwonię do ciebie o północy, dobrze?

- Okay – mruknął niechętnie Minsoo i rozłączył się jako pierwszy.

Szatynka poprawiła nerwowo włosy i odwróciła się przodem do dwójki chłopaków. Seungri siedział wciąż w tej samej pozycji i malował coś markerem na czerwonym balonie, a GD leżał rozwalony na kanapie widocznie się niecierpliwiąc. Jiyeon podeszła do sofy i niepewnie usiadła na jej podłokietniku, nie chcąc siadać zbyt blisko Smoka.

- Myślałem, że się przebieramy – wyjęczał Daesung, który pojawił się w salonie przebrany za uroczego tygryska. – Seungri! Ja cię kiedyś zabiję! – wykrzyczał zawstydzony, podchodząc do fotela, w którym siedział Panda.

- Nie wierzę, że się przebrałeś! – parsknął V.I., uderzając się balonem w twarz. Zapomniał jednak o tym, że chwilę wcześniej namalował na nim dziwnego stworka, który idealnie odcisnął się na jego czole. – Co? – spytał zdezorientowany, gdy wszyscy zaczęli się z niego śmiać.

- Nic, śmiejemy się z tego, jak wkręciłeś Daesung’a – skłamał GD, ledwo powstrzymując kolejny atak śmiechu. Zakrył twarz dłonią i odwrócił głowę w stronę Jiyeon, która zasłaniała usta ręką i tłumiła w sobie chichot. Nagle nie wytrzymała i wybuchła głośnym śmiechem, zsuwając się z podłokietnika prosto na siedzenie kanapy.

- Noona, ja rozumiem, że jestem geniuszem, ale znów bez przesady – powiedział Seungri, udając wielce zawstydzonego. – Gdzie reszta?

- Już jesteśmy! – zakomunikował TOP, wchodząc do salonu razem z Youngbae, który oczywiście nie mógł przy tym wszystkim zapomnieć o ubraniu czapki z daszkiem. – Dobrze, skoro jesteś MC całego tego spotkania, to może powiedz nam, jak to ma wyglądać – powiedział do Jiyong’a, siadając w fotelu, który stał niedaleko kominka. Czując przyjemne ciepło bijące od ognia, uśmiechnął się pod nosem i jeszcze bardziej zagłębił się w oparciu mebla.

- No… Po prostu będziemy mówić, co nam leży na sercu – wyjaśnił GD i wzruszył ramionami.

- Ee… To ja liczyłem na jakieś dzikie atrakcje, a ty wyjeżdżasz z takim czymś? – wtrącił rozczarowany Seungri, wywracając teatralnie oczami. Kiedy G‑Dragon zmierzył go surowym spojrzeniem, uśmiechnął się słodko i zamrugał kilka razy powiekami. – Taki żarcik tylko.

- Żarcik, to zrobili sobie twoi rodzice chyba – skomentował go Jiyong i rzucił w niego poduszką, którą Seungri zwinnie przechwycił i odrzucił, jednak lider w porę się uchylił i jasiek uderzył Jiyeon prosto w głowę.

- Aigoo… - jęknęła, poprawiając rozczochrane włosy. Popatrzyła z wyrzutem na Seungri i już miała na niego krzyknąć, gdy poczuła kolejne uderzenie w głowę. Tym razem to GD był sprawcą ataku i chociaż była wściekła, to nie umiała wrzasnąć na tego chłopaka. Coś ją przed tym powstrzymywało i już sama nie wiedziała, co takiego. – Możemy zacząć?

- Oczywiście. Kto pierwszy? – G‑Dragon zignorował wściekłe spojrzenie Jiyeon i przeniósł wzrok na siedzącego naprzeciwko niego TOP’a, który tylko pokręcił głową i uciekł spojrzeniem w przeciwną stronę.

- Może ja? – odezwała się niepewnie Park, przejeżdżając dłońmi po zarumienionej twarzy.

*

Czasami miał wrażenie, że to był po prostu zwykły spisek przeciwko jego osobie. Wiedział, że takie myślenie jest co najmniej głupie i naiwne, ale inaczej nie umiał sobie tego wytłumaczyć. Przez tyle czasu unikał wszelkich kłopotów, rzadko wokół niego działo się coś złego i nawet jeśli pojawiały się na jego temat plotki, to był to jedynie stek bzdur wyssanych z palca. Może czasami w którejś z nich znajdowało się ziarenko prawdy, ale wtedy potrafił wybrnąć z sytuacji i wyjść ze wszystkiego z dumnie uniesioną głową. Tym razem szczęście już mu nie dopisało i były niezbite dowody na to, że podczas tamtej feralnej imprezy palił nie zwykłego papierosa, ale skręta z marihuany. Wtedy pierwszy raz zetknął się z takim czymś, dlatego na początku nie doszukał się żadnych różnic. Niestety wyniki potwierdziły przypuszczenia ludzi i wkrótce świat obiegła wiadomość o tym, jaki naprawdę jest G‑Dragon.

Tylko że on taki nie był i właśnie to najbardziej go zabolało. Ludzie oceniali go po tym, jaki był na scenie i zdawali się nie dostrzegać tego łagodnego chłopaka, którym stawał się w otoczeniu swoich bliskich.

Jiyong wypuścił powoli powietrze przez rozchylone usta i spojrzał w rozgwieżdżone niebo. Słyszał doskonale śmiechy i krzyki chłopaków, którzy właśnie grali w jakąś grę planszową, co było jedyną porządną rozrywką w domu CEO. Po tym, jak podczas zabawy w chowanego obudzili wszystkich  mieszkańców schroniska, dyrektor postanowił wrócić do swojej rezydencji, pomimo tego że wciąż nie było prądu. Poza tym poustawiane wszędzie świeczki dodawały tej nocy uroku, więc GD wcale nie gniewał się na CEO, że kazał im wrócić do miejsca, gdzie nie było prądu i jedyną rozrywką okazały się stare gry planszowe.

O ile jeszcze rano Kwon nie był do końca zadowolony z tego całego wyjazdu, o tyle po szczerej rozmowie z chłopakami doszedł do wniosku, że takiego czegoś właśnie potrzebowali. Po prostu musieli ochłonąć po tym wszystkim, co się wydarzyło, by móc porozmawiać o tym, co kogo męczyło od dłuższego czasu. Nareszcie oczyścili atmosferę w zespole, co było im naprawdę niezbędne, by móc wrócić do tworzenia muzyki. Big Bang przeszedł już tyle kryzysów, że Jiyong obawiał się, że kolejnego nie przetrwa, zwłaszcza tak poważnego. Oczywiście wcześniej dochodziło pomiędzy nimi do spięć. GD już nie zliczy ile to razy każdy z nich wygrażał się, że odejdzie z zespołu i rozpocznie karierę solową. On chyba robił to najczęściej, ale wcale tego by nie chciał. Z tymi chłopakami przeżył naprawdę wiele wzlotów i upadków, a zostawienie ich oznaczałoby tyle, co porzucenie ważnej części siebie, z którą bardzo się zżył.

- Możemy pogadać? – spytała nieśmiało Jiyeon, wychodząc na taras, gdzie od dłuższego czasu przebywał GD. Chłopak wzruszył obojętnie ramionami, co oznaczało, że może robić, co chce, bo jego to i tak nie interesuje. – Nie miałam możliwości powiedzenia ci o paru ważnych rzeczach.

- Tak? Ciekawe – prychnął, nie obdarzając jej nawet przelotnym spojrzeniem. – Mów.

- Wiem, że masz do mnie żal o to, że wtedy od ciebie odeszłam – zaczęła niepewnie, oglądając się za siebie, jakby w obawie, że ktoś ich podsłuchuje. – Ja musiałam to zrobić. Po prostu… Musiałam.

- Kontynuuj – mruknął GD i machnął ręką na zachętę.

- Możesz przestać? – poprosiła łamiącym się głosem i zagryzła dolną wargę, patrząc szklistymi oczami na chłopaka. On jedynie westchnął pod nosem i uniósł wzrok na niebo. – Byliśmy ze sobą tak cholernie długo i naprawdę na początku było cudownie, ale później… Coś zaczęło się psuć. Nie dostrzegałeś tego?

- Psuć? – GD odsunął się od barierki i spojrzał uważnie na szatynkę. – Psuć?! Czy ty w ogóle wiesz, co oznacza to słowo? Dawałem ci wszystko, o co tylko poprosiłaś! Przez ciebie odsunąłem się od chłopaków, bo twierdziłaś, że przez nich nie poświęcam ci tyle czasu, ile powinienem! I niby po co to wszystko robiłem? Po to, żebyś po trzech latach ze mną zerwała i związała się z jakimś frajerem? – Jiyong wziął głęboki wdech, sam nie dowierzając, że w końcu zdobył się na odwagę, by wyrzucić z siebie to wszystko. – Oddałem ci całego siebie, a ty potraktowałaś mnie jak przechodni towar, jak pieprzoną zabawkę! Boże, jaki ja byłem głupi! Wierzyłem, że ty naprawdę mnie kochasz, ale ty od początku się mną bawiłaś!

- Nie mów tak! Przecież doskonale wiesz, że też cię kochałam. Po prostu potem się to wszystko wypaliło.

- To trzeba było mi to powiedzieć prosto w oczy! – wykrzyczał, przybliżając się niebezpiecznie do dziewczyny. – Ty zamiast tego napisałaś jakiś pieprzony list, w którym kompletnie nic nie wyjaśniłaś! Wiesz co? Nie mam ochoty z tobą gadać – stwierdził po chwili, starając się jeszcze bardziej nie zdenerwować. – Życzę ci, żeby w nadchodzącym roku ktoś zranił cię tak bardzo, jak ty mnie – wysyczał z goryczą w głosie i wszedł do salonu.

- Wszystko w porządku? – zapytał zaniepokojony Daesung, patrząc to na zdenerwowanego Jiyong’a, który właśnie nalewał sobie wódki do szklanki, to znów na stojącą na balkonie płaczącą szatynkę.

- Jasne. Teraz już wszystko jest w jak najlepszym porządku – odpowiedział GD, uśmiechając się do przyjaciół.

Ze szklanką wypełnioną po brzegi alkoholem i butelką wódki podszedł do chłopaków i usiadł po turecku na dywanie obok Seungri. Przed dołączeniem do gry, wyjął jeszcze telefon z kieszeni spodni, szybko zmienił tapetę i upiwszy łyk alkoholu, sięgnął po kości do gry, by rozpocząć nową rozgrywkę.